Kathleen: “Het idee voor dit boek ontstond toen ik ‘Somewhere over the rainbow’ van Israel Kamakawiwo’ole op repeat had gezet, nadat ik was teruggekomen van de begrafenis van Tako, een vriend en jonge papa van twee. Met dat liedje had hij afscheid genomen van al wie hem dierbaar was. Terwijl ik tekeningen voor een nieuw boek inkleurde, luisterde ik naar de tekst. Ik vond het een mooie gedachte, dat mijn vriend voorbij de regenboog was en dat we elkaar daar ooit terug zouden zien."
Om er zeker van te zijn dat het verhaal zinvol was voor kinderen in rouw stapte ze naar een rouwtherapeute. Die was zo enthousiast over het boek dat Kathleen besloot om het hier niet bij te laten. Ze ontwikkelde er een heel ‘Troostpakket’ bij, waarin materialen zitten om kinderen te helpen hun verdriet te verwerken op een creatieve en/of speelse manier. Kinderen rouwen immers anders dan volwassenen, zij verwerken hun verdriet door ermee bezig te zijn.
Het boek vertelt het verhaal van Léon, die naar de regenboog fietst. "Daar is mijn papa", zegt hij. "Hoog boven de wolken. Papa is doodgegaan. Hij hoort, ziet en voelt niks meer, ook geen pijn. En hij kan niet meer praten. Hij is niet meer bij ons en komt nooit meer terug..."
Het verhaal maakt de dood bespreekbaar, vertelt expliciet wat dood zijn betekent en reikt kinderen handvaten aan om hun verdriet te verwerken. Het boek toont dat je verdriet mag hebben, maar ook dat je troost kan vinden bij anderen of bij een knuffeldier. Dat een ritueel om samen een overledene te herdenken troost biedt. En dat, hoe groot het verdriet ook is, we de draad van het leven weer kunnen opnemen en gelukkig worden.
Soms denken volwassenen onterecht dat kinderen snel over een overlijden heen stappen. Ze gaan ervan uit dat ze er beter niet over praten met het kind. Dat klopt niet. Kinderen moeten ook door een rouwperiode, maar zij rouwen op een andere manier dan volwassenen.
Kathleen koos er bewust voor om papa geen sterretje aan de hemel te laten worden. Een sterretje is te concreet en kan kinderen onrustig maken: "Welke ster is papa nu eigenlijk?" De regenboog is daarentegen veel vager, we kunnen die plaats niet duiden. Net zoals we niet weten waar de overleden mensen zijn. Maar hoe mooi is het om, wanneer je een regenboog opmerkt, te kunnen zeggen: 'kijk daar, een regenboog, dat zal papa of opa zijn..." Blijven praten over de overleden geliefde is zo belangrijk voor de verwerking, zowel bij kinderen als volwassenen. Op het einde van het boek verhuist papa naar het hart van Léon. Daar leeft hij verder. En als Léon het even moeilijk heeft, dan knijpt hij in zijn knuffelsteen. De steen, die eerst koud aanvoelt warmt op in zijn hand. Zo voelt hij papa weer even dichtbij.
Ondanks het onderwerp is dit geen verdrietig en somber boek. De tekeningen, het kleurgebruik en het verhaal maken de dood bespreekbaar, maar leggen de focus op de schoonheid van het leven. Het boek sluit af met weetjes over rouwen bij kinderen, om opvoeders een leidraad mee te geven. Omdat kinderen hun verdriet verwerken door ermee bezig te zijn, staan er heel wat doetips in.
Voor kinderen van 3 tot 8 jaar die iemand moeten missen die ze graag zien: een broertje of zusje, een mama of papa, een grootouder, een huisdier...
Enkele reacties:
“Wij hebben vandaag ons pakketje gekregen....maar 1 woord WAUW!!! Echt prachtig!! ❤ bedankt !!” Evi
“Woow ik deed het juist open en het is geweldig ik kreeg er kippenvel van zo mooi.” Emily
“Ik heb juist het hele pakket doorgenomen en ben heel blij dat dit nu bestaat. Ik ben jammer genoeg al enkele keren in de klas geconfronteerd geweest met de dood. En ik heb heel wat tegenwind gekregen, want vele ouders willen hun kinderen dit besparen. Maar het is onze taak om dit bespreekbaar te maken. Zodat onze kls van nu, later geen omweg maken rond rouwenden. Het is een deel van het leven... Heel erg bedankt!” Veerle
"Zo mooi.... ik hoop alleen dat we het niet te snel gaan nodig hebben. Het is ook super bruikbaar als er een oma/opa/... sterft van één van de kleuters. Je kan gewoon 'papa' veranderen in 'oma, opa...'. Dus wat ik je wilde zeggen: wat een prachtig initiatief, schitterend gedaan." Sigrid
